al-Quran dan terjemahannya + kumpulan Hadits Digital

Bagi anda yang membutuhkan al-Qur'an dan terjemahannya + kumpulan Hadits Digital, maka anda telah mampir ketempat yang tepat.

Kali ini saya akan membagikan software digital berformat .chm yang hanya berukuran 4 MB-an. Bagi sobat2x yang beragama Islam, software ini layak anda koleksi.

Ini dia beberapa screenshotnya:

Bagaimana, .....
Jika berminat silahkan didownload al-Qur'an dan terjemahannya + kumpulan Hadits Digital.

Sekian dulu dan semoga bermanfaat bagi anda.

KOI Fish 3D Screensaver

Kali ini saya akan membagikan sebuah Screensaver, namanya Koi Fish 3D Sceensaver, pokoknya mantap deh. 

Ada ikan-ikan koi bermacam warna, bunga teratai, hamparan pasir didasar kolam, sound musik alat tradisional jepang, percikan air dan tidak lupa sicapung yang hilir mudik kesana kemari.

Kadang2x saya sendiri suka membayangkan sedang berada dipinggir kolam dengan ikan Koinya jika sedang memandang nih Screensaver. Software ini kayaknya diproduksi oleh 3Planesoft, coba saja anda lihat dibawah ini beberapa screenshotnya, barangkali saja anda tertarik untuk mengkoleksinya..

Yang mau silahkan...

Download Koi Fish 3D Screensaver

Buah Kadongdong

Ku: Yat Hidayatullah

Bray panto lomari muka, sajongjongan kuring neuteup entepan baju dina undakan katilu jeung panghandapna.

Bari masih keneh dimukena, kuring diuk nyanghareupan lomari, baju-baju nu geus lawas tara dipake dikaluarkeun hiji-hiji, breh kabaya panjang pulas coklat ngora, dipapaes bordel daun jeung kembang malati. Kabaya nu bareto dibeuli waktu jalan jeung Kang Idang, tilu poe saencan kuring dirapalan jeung manehna. Kabaya nu mindeng dipake dina taun-taun munggaran kuring lalayaran dina sagara rumah tangga.

Di luar hujan ngagebret, sawaktu-waktu kadenge jelebetna sora gelap matak keueung, matak paur.

Baju kabaya teh lalaunan dicokot, terus diteueulkeun kana dada, hate tingseredet, peurih, jeung teu pupuguh jadi nalangsa, rus-ras kana skenario kahirupan nu dialaman dua puluh taun ka tukang.

Inget keneh dina poe eta teh kuring kasemahan ku Hesti, sobat dalit jaman kuring keur sakola di Sukabumi. Cenah bisa nyaho alamat imah kuring teh pedah wae meunang beja ti babaturan salakina, nu kabeneran gawe di perusahaan nu sarua di Cimahi, waktu ditanya saha-sahana, horeng babaturan salakina teh Jang Ismet, anak cikal uwa Arman nu salila ieu nganjrek di Batujajar.

Waktu Hesti datang ka imah, aya dua hal nu jadi bahan obrolan harita, nu kahiji kuring cacarita ngeunaan musibah nu kaalaman ku salaki, nyaeta waktu duit lima juta dibawa kabur ku babaturan bisnisna, mangkaning eta duit teh titipan ti dununganana. Bahan obrolan nu kadua nyaeta ngeunaan sikep salaki, pedah kuring encan wae boga budak, padahal rumah tangga teh geus cukup lila.

Ngadenge dua masalah nu diobrolkeun tadi, Hesti milu prihatin, terus manehna mere saran sangkan kuring datang silaturahmi ka Ibu Tatik, nu imahna kabeneran cenah teu pati jauh ti imah manehna.

"Saha Bu Tatik teh..." tanya kuring panasaran.
"Bu Tatik teh nu sok ngubaran rupa-rupa panyakit, sugan wae diijabah ku gusti." cek Hesti, ngajelaskeun.

Cek Hesti keneh, Bu Tatik teh cenah, geus dipikawanoh tukang tutulung ka saha wae nu boga masalah, semah nu ngadon tatamba, lain wae masarakat nu aya di sabudeureun Cipasung, tapi loba oge pasen nu daratang ti luar kota.

Sanggeus meunang ijin ti salaki, dina hiji poe Hesti nganteur kuring indit ka Cipasung. Kabeneran atuh waktu kuring nepi ka imahna, Bu Tatik keur nyalse pisan, padahal biasana mah cenah ti isuk nepika sore teh tara suwung ku semah, atuh ngobrol teh tumaninah masalah-masalah nu keur disanghareupan ku kuring imeut dicaritakeun ka Bu Tatik.

Rengse ngobrol pasualan poko, Bu Tatik nyaritakeun soal pribadi katut kulawargana, teuing ku naon dungang-dongeng teh ujug-ujug nyambung, akrab, padahal wawuh ka manehna teh apanan kakara harita. Tina obrolan manehna, kuring jadi nyaho geuning Bu Tatik teh aslina mah ti Cikatomas, matuh di lembur eta mah dumeh wae cenah dibawa ku salakina nu geus maot sawatara taun ka tukang, balukar ragrag ti lante tujuh, waktu manehna milu gawe di proyek pangwangunan hotel. Lian ti someah, Bu Tatik teh geulis, pangawakanana jangkung leutik teu beda jeung dedegan kuring, umurna, kaasup ngora keneh, kakara tilu puluh genep taun, tujuh taun leuwih kolot ti umur kuring mangsa harita.

Kumaha hasil ihtiar kuring ka Bu Tatik? Alhamdulillah diijabah ku Alloh, duit nu kungsi dibawa kabur teh bisa kapimilik deui, sok sanajan mulangkeunana dicicil ku lanceukna nepi ka lunas.

Ti waktu harita hubungan kuring jeung Bu Tatik karasa leuwih deukeut, hubungan lain sakadar pasen jeung nu ngubaran, tapi asa leuwih ti kitu, asa ka lanceuk sorangan, komo waktu manehna tulaten mangnyieunkeun ramuan sangkan bisa boga turunan, perhatian jeung bantuanana karasa pisan. Sabada tilu bulan kuring ngonsumsi ubar buatan manehna, alhamdulillah kuring kakandungan, bawaning ku atoh salaki gura-giru ka toko meuli kueh jeung apel dua kilo, kuring mah milihan baju lalayusekar nu wedel keneh, nu alus tur pantes keneh dipake, sabrugbrugan baju nu geus lila tara dipake teh dibungkus ku koran, rek dianteurkeun ka Bu Tatik, sina dibagikeun ka tatanggana atawa ka saha wae nu ngabutuhkeun, nganteurkeun kueh teh bari rek sakalian laporan jeung nganuhunkeun ka Bu Tatik, kuring laksana rek boga budak.

Waktu umur kakandungan geus tujuh bulan, kuring dibonceng ku salaki ka pasar, balik ti pasar rebo ku balanjaan, di antara baskom plastik, karanjang baju plastik, jeung barang-barang sejenna nu bakal diperelukeun ku ibu rumah tangga nu rek boga orok.

Motor ngadius cepet ngidul, lebah pengkolan kawasna jalan teh anyar diomean, dina aspal weuteuh masih loba keusikan, motor mengkol disakalikeun, lantaran nincak keusik atuh sorolok motor teh nyeureuleu gubrag tiguling ka katuhu, kuring tijengkang ngagorentel dina aspal, salaki katingali suku katuhuna katindihan motor, balanjaan nu dicekel ku kuring racleng, untung baskom plastik henteu beulah.

Ningali motor nu ditumpakan ku kuring tiguling, Si Emang tukang tambal ban lumpat muru salaki nu teu bisa hudang, motor ditangtungkeun tuluy didorong dikasisikeun, salaki leumpang ingkud-ingkudan muru emper warung, ari kuring ditulungan teh ku ibu-ibu nu kabeneran keur araya hareupeun warung, kuring dihudangkeun ku duaan, kuring nangtung bari nyekel beuteung, mimitina mah kuring bisa ngalengkah, tapi basa keur dibeyeng ningali jalan asa muter, tungtungna les teu inget nanaon.

Eling-eling kuring geus ngagoler dina ranjang di puskesmas, cek dokter kandungan nu mariksa kuring harita, balukar labuh tina motor kuring kaguguran, atuh harepan rek boga orok teh sirna, hanas rupa-rupa nu diperlukeun geus dibeuli, ari heug teu tulus boga orok.

Sawatara bulan sanggeus cilaka tina motor, salaki jadi mindeng manggihan Bu Tatik, harepanana sugan bae cenah bisnisna leuwih maju. Memang kuring oge nyaho, lian gawe di perusahaan swasta salaki teh wawuh jeung salah saurang pangusaha di Jakarta, cenah mah eta pangusaha teh sok meulian keusik nu ngandung kadar beusina loba, pikeun dikirim jeung diolah di nagri deungeun. Dina bisnis sarupa kitu, salaki dibere tugas pikeun ngadatangan sentra-sentra pamayang nu pakasabanana lian ngala lauk di laut, oge dina waktu-waktu nyalse sok ngarumpulkeun keusik nu ngandung kadar beusi tea, mingkin loba kadar beusina, mingkin mahal cenah dibeulina.

Nu matak lamun salaki indit poe Saptu, terus kakara balik poe Minggu pasosore, kuring mah geus tara tatanya, lantaran ditanya oge, jawabanana teh kitu keneh-kitu keneh, geus ti basisir Cidaun, atawa ti Cisolok, malah kala-kalana mah sok bebeja tos ti basisir Cipatujah cenah, di pakidulan Tasikmalaya.

Kadieunakeun kuring ningali polah salaki jadi beda ti sasari, lamun pareng keur aya di imah, mindeng manehna kaperego keur ngalamun, sakalieun diajak dahar bareng, jawabna teh encan lapar cenah, atuh tipeuting dimana geus waktuna sare, batan daek sare bareng di kamar, kajeun ngagoler dina korsi panjang, atawa ngarengkol dina karpet hareupeun TV bari tara disimbut-simbut acan.

Robahna sikep salaki, tetela gede pisan pangaruhna kana atmosfir rumah tangga kuring, ongkoh boga salaki tapi di imah kawas rangda, mindeng sorangan. Ongkoh cicing teh saimah jeung salaki, tapi ari sare, atawa ari dahar, sorangan bae tara aya nu ngabaturan, deuh... teu ngeunah rumah tangga teh, datar, hambar, lamun ibarat sayur mah meureun camplang, cawerang, tiis teu karasa nanaon.

Ras inget kana nasehat Apa mangsa jumeneng keneh.

"Nyai..." cenah, bari neuteup kuring, "Nyorang rumah tangga teh enteng bangga, keun entengna mah teu perlu dibahas, nu perlu waspada teh dimana hidep nyorang kahirupan anu rujit anu rumpil." Saur Apa daria, "Nyai... ukur muntang kana kakawasaan tur kaagungan Alloh urang bakal salamet mangsa nyorang ujian hirup, omat Nyai sing bisa sabar di mana meunang musibah, ulah bosen ngadu'a ulah eureun ihtiar, eta cenah aya jelema jahat, jelema dolim, nu teu reureuh-reureuh hayang ngaruksak, hayang ngaruag urang, keun wae antep, pasrahkeun we ka Gusti, ke oge maranehna bakal panen tina pepelakannana. Nyai sing yakin Alloh mah moal pahili meunteun." sasauran kituna teh apa keur opnameu di rumah sakit, opat bulan saencan anjeunna mulih ka gusti, mulang ka alam kalanggengan, mugia Apa sing dirohmat ku Alloh, dicaangkeun di alam kuburna.

Pasosore, waktu kuring keur nyebor kekembangan di buruan, Hesti datang bari nungtun budakna nu bungsu, memeh ditanya manehna miheulaan nyarita,

"Sono, tos lami teu ngendong." cenah, nyaritana teh bari unggah kana teras, ngadenge omongan manehna kitu kuring mah atoh we, di imah jadi aya batur, da salaki mah encan balik ti kamari teuing keur di mana.

Jam salapan peuting, sanggeus nyarekeun anakna di kamar tamu, Hesti nyampeurkeun, aya piomongeun ka kuring cenah.

"Aya naon Ti..." tanya kuring, manehna diuk gigireun.
"Rin..." cenah, Hesti ngamimitian nyarita. "Ari Kang Idang lamun nganjang ka Ibu Tatik sok bebeja tara." tuluyna deui.
"Osok, kumaha kitu." geus nembal, terus nanya.
"Hampura nya, Hesti mah lain rek ngadukeun, tapi mangteungeunahkeun waktu ningali Bu Tatik paduduaan di ramayana, teuing keur balanja naon." pokna.

Aya nu ngajeduk kana hate.

"Ah titingalian Hesti meureun salah." omong kuring teu percaya.
"Enya, mudah-mudahan wae titingalian Hesti salah." cenah, sakedapan manehna cicing, tapi teu lila pok deui nyarita, "Tapi Si Cikal bebeja, cenah mindeng ningali motor Kang Idang parkir di teras imah Bu Tatik." Hesti nambahkeun info anyar kawas nu hayang ngayakinkeun kuring.

Obrolan teu papanjangan, api-api geus tunduh, kuring mareuman TV leos ka kamar, Hesti oge kareret nangtung tina diukna terus asup ka kamar, maturan anakna.

Sawatara poe sanggeus meunang beja soal salaki jeung Bu Tatik, kuring dahar paduduaan jeung manehna, tapi teu diuk ngarendeng kawas biasa, diuk teh pahareup-hareup, antara kuring jeung salaki kahalangan ku meja makan.

"Kang, ari dinten saptu tipayun, ka Cisolok teh cios?" tanya kuring.
"Henteu..." cenah.
"Ka mana atuh geuning mulih mah minggu sonten." kuring neuteup manehna.
"Ka Ibu Tatik.." cenah jujur.

Nyel sebel, mun kongang mah hayang ngambek, tapi sakuat tanaga ditahan.

"Kulem di Ibu Tatik?" tanya kuring deui, sora teh rada ngageter.
"Muhun, margi Bu Tatik tos ditikah ku Akang." omongna datar tanpa beban.

Asa aya ruhak dina dada, hayang ngambek tapi kalah leuleus, cimata nu ngembeng dina kongkolak bedah, dina tikoro nyelek piceurikeun, kuniang nangtung tina korsi, gidig ka kamar, manehna nuturkeun, tapi panto kamar buru-buru ditutupkeun, jepret dikonci ti jero. Salaki gegedor menta panto dibuka, tapi teu digugu, soloyong kana risbang.

Jelebet sora gelap di luar meupeuskeun panineungan, kabaya panjang pulas coklat masih dicecekel.

Matak tos solat isa kuring muka lomari teh, ti sore mula geus aya niat rek nganteurkeun kabaya ka Bu Tatik, sina dirawatan, sina dipupusti, lantaran jelema nu mikaresepna, aya di imah manehna.

Jelebet deui sora gelap mingkin tarik, pes listrik pareum, bari pageuh nyenyekel kabaya kuring ngarayap unggah kana kasur, goledag ngagoler, sorangan mopoek sapeupeuting di jero kamar. ***

Keur Mamah jeung barudak,
sing salabar jeung kudu bisa
sukur ka gusti nu maha suci.

Lalangse Hate

Ku Deni Hadiansah

Ti tadi ge geus curiga. Nempo rengkakna siga aya nu rek dikedalkeun.

"Aya naon? Aya masalah? Pok caritakeun ulah asa-asa!" ngahaja ditangtang. Padahal jajantung mah miheulaan ratug tutunggulan, inggis nu kedal tina biwirna teh matak teu pikangeunaheun.

"Tapi, naha Bapa moal bendu?" angger bangun asa-asa.

"Naha pernah Sinta ku Bapa diambek alatan boga pamenta?" satengah ditompokeun. Manehna gideug, terus narik napas bangun seunggah.

"Perkawis urang... ieu mah saur abdi Pa, naha urang kikieuan teh lepat?" nyaritana haroshos, bangun eungap.

Rahuh manehna ngarahuh. Giliran kuring ayeuna mah ngahuleng sakedapan. Neger-neger maneh. Bongan asa kabur pangacian dikitukeun ku manehna teh.

"Kikieuan kumaha?" tembal teh hayang yakin.

"Muhun, sapertos ayeuna, sasarengan paduduaan, bari urang teh sanes sakali dua kali" renghap deui.

"Ari ceuk Sinta, naha salah?" kagok dikitukeun.

Manehna kalah cicing, ngaheneng sawatara lila. Geus kitu luk tungkul bangun bingung.

"Bapa moal ngajawab, salagi Sinta teu miheulaan ngomentar kana pananya Bapa."

"Emutan abdi mah, urang teh lepat."

"Naha?" kuring gentak nembal.

"Margi urang teh benten..."

"Palebah mana bedana...?"

"Abdi mah saukur murid, Bapa mah guru, enya guru abdi di sakola. Oge langkung ti eta, Bapa kagungan istri nu sakitu nyaahna ka Bapa."

"Sin...!" satengah nyorowok.

Teu nyangka manehna bakal nyarita kitu. Ngabudalkeun unek-unek nu mungkin salila ieu dikemu dina batinna.

"Ti bareto ceuk Bapa ulah nyabit-nyabit sual darajat urang antara guru jeung murid, mana komo ngalibetkeun pamajikan Bapa mah."

"Tapi Pa...?" manehna motong kalimah, "Sok sanaos teu dibolekerkeun, nanging apan eta buktosna, moal tiasa disumput-sumput, sagalana tos nembrak."

"Memang Bapa oge teu niat nyumput-nyumput, lain lumpat tina kanyataan, tapi naha atuh Sinta daek dibabawa ku Bapa. Unggal balik sakola daek diajak ulin ku Bapa, dalah teu cukup ku kitu, urang teh sok dahar bareng, malah sare ge..."

"Cekap Pa...!" manehna satengah nyorowok motong kalimah. Ngagebes kuring.

Luk tungkul, katara aya nu ngembang tina panonna. Beueus, lir beueusna kikisik nu ti tadi diletakan ombak.

Rada dareuda, pok manehna nyarita, "Pa, abdi mah kersa soteh diajak, margi ngahargaan ka Bapa salaku guru abdi. Sanes abdi, sanes abdi... cinta," pokna pondok, polos, nyugak. Jelegur ombak tarik naker. Digdayana laut kidul marengan hanaangna hate. Siriwik sesa ombak ngalemetan kikisik, ngabudah bodas neumbrak kana mumuncangan.

"Sin... naha euweuh deui alesan sejen?"

Dikitukeun angger ngabetem, nu tungkul teh teu cengkat-cengkat. Clak, aya nu haneut, herang rag-rag kana pigeulang leungeun nu ti tadi nampeu dina lahunanana. Ngaborelak katojo panonpoe. Cimata nu geus lila teu budal, salila manehna ku kuring sok diajak ulin babarengan, bari nyumput-nyumput ti pamajikan.

Teu lila cengkat, tanggah. Seuseukeut teuteupna melong ka jauhna, ka peuntas laut beh ditu teuing ka mana. Ka mayakpakna laut Cipatujah. Kuring ge siga nu kahipnotis, tuluy nurutan, bari ngarenghap jero. Satekah polah hayang nyingraykeun lalangse nu ngabangbaluhan hate. Tapi keukeuh teu daek dibangbalerkeun ukur ku nempo mayakpakna laut. Keukeuh hate teh asa diganjel ku halu, nyugak kana tikoro.

Lalaunan maling neuteup ka manehna nu tonggoy neuteup endahna sagara. Hayang ngajugjugan kumaha eusi hatena. Naha enya, pangna salila ieu manehna daek diajak ulin teh saukur ngahargaan ka nu jadi guruna, atawa sarua bae jeung kuring katalimbeng ku asih tresna. Enya, cinta nu seukeut lir hinis awi. Bisa dimangpaatkeun jadi tali, atawa ngan saukur ngagerihan kana hate. Padahal mun ngarah dititenan rengkak paripolahna, salian ti di kelas (sakola) kitu deui ari seug dibabawa ulin, manehna teh siga nu merean. Upama seug dibawa ulin ka hiji tempat, tong boro dicium, apan diajak sare bareng ge daekeun. Kuring yakin, manehna sarua butuhna, boh butuh ku asih panyalindungan boh butuh ku materi. Lebah dinyana mah kaharti, manehna teh nunggelis, sasat bisa sakola diasupkeun ku Bibina. Minangka ti saprak sok diajak ulin ku kuring, unggal bulan sok dipangmeulikeun buku atawa LKS, kalan-kalan keur jajan mah tara elat. Maksakeun nyoceng gajih bawaeun keur nu di imah.

Manehna ngan saukur wanoja wewelasan taun, ABG kagok tea ceuk basa ayeuna mah. Dina sual kahirupan jeung sual cinta teh tangtu can loba luang. Matak pantes, saupama poe harita manehna ngedalkeun unek-unek batinna. Mudalkeun kahenegna, lir jelegurna ombak Cipatujah. Pangpangna mah, kalakuanana sieuneun katohyan ku pamajikan kuring, Aisah.

Hiliwirna angin basisir kidul, harita mah teu ieuh matak nyingraykeun lalangse, nu salila ieu moekan kana hate. Padahal lain sakali dua kali kuring ngajak manehna ulin ka dinya teh. Susulumputan balik ti sakola, tangtuna ge salingkuh ka Aisah di imah. Biasana mah ngararasakeun hiliwirna angin laut teh sok matak tentrem kana batin. Kalan-kalan sok aya rasa hayang nepi ka rumah tangga jeung maneh, teu inget ka nu di imah. Keun bae di sakola arapaleun kabeh, bae barudak ngagosipkeun kuring. Ah, kapalang nya rame, kapalang nya bogoh ka manehna. Kitu nu kapikir unggal bareng jeung manehna teh.

Tapi poe harita, ngadak-ngadak angin basisir nu ngahiliwir teh lir nojosan kana hate. Matak bayeungyang kana awak, padahal mah hawa sore sisi laut. Kuduna mah geus maju ka tiris. Dihenteu-henteu oge naon nu bieu dikedalkeun ku manehna teh geus ngaraheutan hate. Mangaruhan kana pikiran kuring salila ieu, jorojoy inget ka Aisah di imah. Bapa nu geus taya dikieuna ngadak-ngadak ngalangkang, Astagfirullohaladzim... kuring ngusap beungeut.

Tapi keukeuh, ti beh ditu keneh hate teu daek ngaku kana bebeneran. Embung ngaku, sok sanajan manehna teh murid, kuring teh guru. Tapi apan kuring teh lalaki, normal sarua jeung batur. Manehna wanoja sumedeng mangkak, geulis, pulas beungeut nu polos beresih matak ngagedurkeun hate. Saha wae oge rek jajaka rek duda nempo pameunteuna teh pasti leah. Kuring ge nya kitu, kanormalan lalaki bedah saupama nempo manehna heug kuring patuyun-tuyun balik ti sakola ngadon susulumputan jalan-jalan, nyangkana teh pasti sapasang rumaja sumedeng dirungrum bagja. Moal aya nu nyangka kuring geus boga pamajikan, komo nyangka yen kuring teh guru manehna.

Naha enya, salila ieu teh manehna teu neundeun rasa nyaah ka kuring. Bener, pangna salila ieu daek diajak jalan-jalan atawa ulin ka Cipatujah, Pangandaran, Singaparna teh saukur ngahargaan pangajak nu jadi guruna. Atawa mungkin wae saukur ngala duit ti kuring, ngamangpaatkeun kaayaan. Da nga-Bapa-keun soteh poe harita, minangka pormalitas ngomong. Ari unggal diajak ulin poe kamari jeung satukangeunana mah sok nyebut Yayang atawa Akang. Teu, kuring teu yakin kana omongan nu bieu dikedalkeun ngadak-ngadak ku manehna. Can, yakin saratus persen. Boa ngaheureuyan atawa nguji nepi ka mana kanyaah kuring ka manehna. Enya, sigana mah rek nguji. Hate terus noroweco.

Ranjug teh, teu wae nepi ka tiguling tina pangdiukan. HP disada, nada deringna mah aya SMS. Giak dibuka, horeng enya SMS ti Aisah, "Pa, ayeuna di mana? Kumaha engke wengi janten ka Manonjaya?"

Leng ngahuleng, enya ayeuna mah inget. Peuting engke teh boga jangji jeung Aisah, rek ka Manonjaya, ka kolotna. Ka mitoha, pibasaeun kuring mah. Rey, ngadak-ngadak aya nu ngarey kana urat suku. Hate nu tadina bayeungyang ngadak-ngadak reup-reupan sadrah, hiliwir angin beuki nyadarkeun hate, antara hoream balik jeung inget kana jangji ka pamajikan, Aisah...

Ret kana arloji, horeng geus jam lima. Gebeg, boa kapeutingan di jalan. geus waktuna mulang, sakumaha geugeut keneh babarengan jeung manehna. Tapi, peuting ayeuna mah memeh Magrib kudu geus tepi ka imah. Bisi Aisah curigaeun, pangpangna mah geus ngajangjian rek nganteurkeun manehna ka Manonjaya. Geus lila hayang papanggih jeung indungna.

"Ayeuna, Pa?" manehna surti miheulaan ngajak balik. Gebeg, geuwat kuring micen semu.

"Enya, yu atuh..." jung cengkat meh bareng.

"Mangga Bapa ti payun...!" manehna meped mere lolongkrang keur leumpang. Nu sasarina mah miheulaan diiringkeun ku kuring, atawa mun seug tea mah keur geugeut sok muranteng kana peupeuteuyan.

"Hayu bareng!" teu asa-asa, gap cangkengna dikaleng, satengah dipaksa. Manehna teu ieuh merod, meureun ngarti minangka poe harita bakal dikaleng deui ku kuring, ku guruna. Nu boa dina hate leutikna mah aya rasa beh ditueun nganggap guru, asih, tresna nu hese dikolongan semu. Atawa mungkin wae rasa sebel, geuleuh, jeung ijid.

Leumpang pakaleng-kaleng, semu nu euweuh kajadian nanaon, kumaha we sasarina ulin. Pakaleng-kaleng otel silih ciwit, silihsimbeuh ku kadeudeuh. Leumpang muru mobil nu diparkir rada jauh ti sisi basisir Cipatujah. Angin beuki ngagelebug, ombak mingkin motah, nyaksian dua insan nu boga lampah sasar, guru salingkuh jeung murid.

Nepi ka diukna na mobil, taya nu ngomong sakemek-kemek acan. Kuring ge teu ieuh waka ngahirupkeun mesin, anggur kalah nyangheuykeun leungeun kana setir. Manehna teu ieuh nyarek, kalah ngalieuk ka luareun kaca, neuteup bangun jauh panineungan.

"Ngawitan enjing, urang teu tiasa jalan-jalan deui, di sakola oge kedah kumaha saena antara guru sareng murid, sateuacana mugi dihapunten bilih salami ieu aya kalepatan." Nepi ka dinya, nyelang ngarenghap badag. Bangun seunggah, bangun beurat. Kuring neuteup ceuleumeut.

"Ti semet ayeuna, diantara urang teu aya nanaon, abdi bade husu sakola, atuh Bapa oge kedah husu ngajar sareng miheman Ibu di bumi..." manehna nandeskeun. Lir guru nu mapatahan muridna.

Sentug! Renjag! Dug... dug! Mun seug ngalaman mah, asa kaurugan gunung bitu. Suku ngadak-ngadak ngeleper, ngadegdeg lilinieun. Sigana mun keur nangtung mah moal boa ngagubrag kana lemah.

"Sin, naha geuning?" ukur sakitu nu bisa kedal. Biwir asa hese pisan eungab, asa dirapet. Nu sasarina di kelas sok ngablamblam nerangkeun tiori, harita mah ngadak-ngadak ngabigeu.

"Ah... tos waktosna urang kedah papisah, Pa!"

Tapi sorana datar. Haroshos aya geter nu beda. Meh teu kadenge, mun teu padeukeut mah, iwal kuring nu geus lila babarengan nu apal kana sorana. Teu kahaja, paadu teuteup, manehna ge teu ieuh ngabalieur. Teu karasa, tina pipi aya nu ngalembereh. Teu kuat, harita mah jajaten kalalakian kuring ngadadak sirna, kaelehkeun ku digdayana tresna.

"Pa! Ku naon?" manehna semu reuwaseun.

Teu dititah, gura-giru manehna nyokot tisu tina kotak nu disadiakeun dina dasbor mobil. Song diasongkeun, kuring gideug. Leungeunna dikepeskeun. Gantina kuring lalaunan ngusap pipi ku tonggong leungeun.

"Bisi perlu keur mayar SPP, bebeja ka Bapa!" maksakeun nyarita, itung-itung miceun rasa nu keukeuh teu daekeun teger.

Manehna imut, siga nu kagugu ku caritaan kuring. Kuring ge rada ngelemes era. Maksakeun ngaheheh miceun kaera.

"Sinta... tega kitu kudu papisah jeung Bapa?"

Teu kaampeuh, kasedih beuki nyelek kana tikoro. Hayang mah ngagukguk ceurik, tapi kaburu inget kuring teh lalaki, bari di mata manehna teh kuring lain wae lalaki, tapi guru. Guruna! Maenya guru bari jeung lalaki kudu ceurik ku sual cinta, nu ceuk batur mah sual teu pira.

Lalaunan leungeunna ngaramesan ramo kuring. Tuluy nyangheuykeun sirahna kana dada, kaangseu seungitna buuk nu ngarumbay panjang. Kuring malik ngarangkul, sapada harita asih jeung kanyaah teh beuki lebleban. Meh poho deui kuring teh guruna, kuring teh geus boga pamajikan, Aisah nu boa keseleun nungguan di imah.

Awakna tipepereket ditangkeup, manehna ge malik ngarangkul, bangun surti kana kaayaan batin kuring harita.

"Abdi nyaah ka Bapa, nanging... aya nu langkung nyaah deui, nya eta Ibu di bumi..." sorana halon. Ah... Sinta, naha anjeun nyebut kitu. Kuring ngarahuh. Ari betus mah henteu, ukur dikemu na hate nu pangjerona.

Geuning teu ngarti anjeun mah. Sanggeus kuring sababaraha kali ngadongengkeun kaayaan rumah tangga di imah, keukeuh manehna mah teu ngartieun. Enya, Aisah teh bageur dina sual kanyaah mah, tapi manehna mah teu apaleun. Aisah teh boros, boros kana duit, geunig gajih sabulan teh bisa beak ku saminggu. Karesepna balanja nu teu perlu. Dititah ditabung sugan aya keur ongkos naek haji, kalah dibeulikeun kana pigura jeung lukisan. Lebah dinyana mah teu salah, da eta oge keur interior imah, tapi apan salian ti eta teh pangrasa aya nu leuwih penting.

Aya rejeki, upamana wae tina sesa gajih, dikirimkeun ka kolotna nu di Manonjaya. Lain salah nu ieu oge, tapi Indung kuring oge perlu kabagean. Komo deui Indung teh geus nyameulah, sanggeus sataun katukang ditinggalkeun ku Bapa. Sedeng kolotna mah masih keneh kumplit, duanana aya keneh dikieuna. Kudu adil atuh Aisah. Adil. Adil!

Beuki lila beuki karasa karudet hate, beuki teu betah cicing di imah. Komo saupama tanggal ngora, Aisah sok geus ngarenghik menta jalan-jalan balanja ka supermarket.

"Hayu, tos sonten!" sorana halon, ngan angger ngagebah lamunan. Satengah nyurungkeun manehna ngaleupaskeun rangkulan. Geuwat memener awakna, tuluy manco ka hareupeun kaca mobil jiga nu jauh panineungan.

Teu baha, kuring ge tuluy memener diuk, mesin geuwat dihirupan. Geuleuyeung lalaunan mobil teh maju. Aya nu nyereset na jero hate, lalangse kahirupan mangsa lawas ngalangkangan. Sakola, murid, Sinta, Aisah, mitoha, jeung kolot sorangan ngalangkangan siga nu ngabegegan.

Manehna salila ieu geus mukakeun mangsa lawas, mangsa rumaja keur lalagasan. Aya nu beda dina diri manehna teh, beda jeung Aisah. Manehna mah bisa ngahudangkeun runtuyan carita lawas mangsa rumaha, mangsa endah keur lalagasan.

Taun-taun munggaran rumah tangga jeung Aisah, bagja nu aya. Teu ieuh nembongan bakal aya sari-sari teu pibenereun. Nincak taun katilu, katara sipat aslina Aisah, resep balanja, resep ririungan jeung tatangga bari ngucah-ngaceh beja. Paling keuheul saupama bulan ngora, geuwat namprakeun leungeun menta gajih, isukna dipake balanja jeung babaturan awewena, boa jeung lalaki.

Beuki lila antukna beuki karasa karudet hate. Beuki teu betah cicing di imah. Kalan-kalan sok ngadon cicing heula di kantor, balik ngajar teh teu ieuh waka balik ka imah. Nya, nepi ka hiji poe di sakolana, diwalikelasan ku kuring.

"Di payun, Pa" sorana halon ngagebah lamunan.

"Tos dugi, Pa" banget ku anteng ngalamun, asa karek bieu cicing dihareupeun sisi basisir Cipatujah. Geuning geus anjog ka hareupeun imahna.

Reg mobil dieureunkeun. Dierem satengah disakalikeun.

"Bilih teu kantos sasarengan deui, hapunten abdi bilih salami ieu aya kalepatan."

Simpe. Teu ieuh ditembalan.

"Hatur nuhun kana kasaeanana" manehna ngasongkeun leungeun. Tel, dua leungeun patarema. Celengok manehna miheulaan nyium tonggong leungeun kuring. Banget ku kanyaah nu beuki lebleban, celengok embun-embunana dicium.

Sanggeus nutupkeun panto mobil, geuleuyeung mobil teh maju deui. Beuki lila beuki tarik, mangprung muru ka kalerkeun.

Wanci Isa anjog ka imah. Mobil teu ieuh langsung diasupkeun ka garasi, ngahaja da angkeuhan teh rek dipake deui ka Manonjaya jeung Aisah. Rurusuhan leumpang muru panto hareup. Keketrok aya kana tilu kalina. Kulutrak, bray panto dibuka. Lol, aya nu ngelol, horeng Bi Salmi. Biasa paromanna hegar ngabageakeun dunungan, bangun taya kasusah. Matak, kalan-kalan sok sirik ka manehna teh, unggal poe bangun taya kasusah, cacak gawena purah nyeuseuh jeung nyadiakeun dahareun keur kuring jeung Aisah.

"Ka mana Ibu, Bi?" kuring miheulaan nanya.

"Har, panyangka Bibi mah sareng Bapa. Tadi memeh Asar dijemputna teh dina mobil Kijang" tembal Bi Salmi teu riuk-riuk.

"Aya nu ngajemput? Saha Bi?"

"Justru eta, Bibi oge kirang terang." Tembalna lempeng.

"Lalaki, awewe?" kuring ngayakinkeun.

"Pameget." Tembal Bi Salmi bari ngaleos asup deui ka jero imah.

Teu eungeuh ka kuring nu ngaheheneng, hareugeueun ngadenge beja ti manehna nu salila ieu jadi lalangse hate. Cag! ***

Komunitas Wisesa, April 2003-2004

Dongeng Jurig

Ku Darpan AW

POÉ geus reup-reupan. Reketek Mang Linta mageuhan beulitan sarung dina cangkéngna. Awakna ngan dibungkus kaos oblong doang. Ka handapna calana komprang. Manéhna geus siap-siap rék muru ranggon pangancoanana di tengah kali. Sanggeus sagalana bérés mah léos mangkat bari ngajingjing korang.

Cai laut anu mimiti pasang mimiti ngarayap ka girang. Di beulah kulon layung kari sadalis. Geuleuyeung, Mang Linta nyorongkeun sampanna ka tengah kali, diwelah lalaunan. Teu lila ge nepi ka handapeun ranggon.
Sabot nalikeun sampanna kana tihang ranggon parantina, layung tilem dina poékna peuting.

Barang nyedek ka isa, poék mani meredong. Pantes bé da bulan kolot, manjing ka lilikuran. Jaba geus ti beurang kénéh teduh angkleung-angkleungan, kos geus deukeut ka usum hujan.

Di saung ranggonna, di tengah kali, Mang Linta nganco dicaangan ku lampu gantung nu 
caangna mérékététét. Pikirna, sugan peuting ieu mah loba hurang nu kabawa palid ku cai pasang. Bari memener tali ancoanana,
pangangguran manehna nelek-nelek ranggon-ranggon nu séjén. Katoong paroék. Aya gé ka beulah girangna, célak-célak. Ka marana nu ngaranco téh? Gerentes Mang Linta.

Geus tilu kali ngangkat, encan baé nyugemakeun haténa. Kalah hayoh wé boboso nu kasair ku ancona téh. Geus lima. Rada beulah kénca – okosna mah rada beulah sisi –kadéngé ku Mang Linta kos aya nu keur ngajala.
Manéhna ngintip tina sela-sela hateup ranggon. Enya bé, aya sampan nu keur ngajala, dicaangan ku lampu cempor nu dibawana. Ngan teuing saha-sahana mah, da ku Mang Linta jelemana ngan katempo belegbegna. Tetempoan Mang Linta mah aya duaan, kos awéwé jeung lalaki. Lalakina nu nébar-nébarkeun jalana, awéwéna mupulan beubeunanganana. Biasana mah nu sok duaan ngajala jeung pamajikanana mah Si Jaé. Kitu sangkaan Mang Linta téh.

Diitung-itung, sakitu geus sababaraha kali ngangkat, can aya nu mucekil baé. Bisa diitung ku ramo angkatan nu ayaan mah. Lolobana mah ngeplos deui ngeplos deui. Caina geus tiis deui kitu? Gerentes Mang Linta. Tapi
barang tungkul ka handap, kaciri kénéh nyéotna cai pasang téh ka girangkeun. Boborélakan. Ceuk itungan mah, tangéh kénéh kana surut. Didédéngékeun deuih ku Mang Linta téh, sugan aya kécépét-kécépét tenggak hurang. Bet euweuh pisan. Nu loba kadéngé mah kalah ka tenggak lauk, mani kukucibekan di ditu di dieu. Kos lauk galedé deuih tina sora tenggakna mah. Piuntungeun nu ngajala.

Mang Linta tungtungna mah lelenggutan, kateluh ku tunduh. Awakna ngajoprak, ngaréngkol dina palupuh ranggon. Tadi téh kuduna mah manéhna hanjat, tapi kapaksa nagen-nagenkeun manéh. Ari rék balik, korang pan kosong kénéh. Ceuk pikirna, boro-boro bisa setor keur urang dapur, keur ududna sorangan gé can tangtu mahi. Sugan rada peuting turunna hurang téh. Nu matak tuluy ku manéhna ditungguan, ngahagalkeun balik rada telat.

Di ranggon ancoan nu di girang téa, anu lampuna célak-célak, ayeuna mah geus pareum, tandaning geus euweuh nu nungguan. Boa kari manéhna anu masih nagen téh. Tungtungna mah Mang Linta kateluh ku tunduh. Ari hurang ager bé euweuhan.

Hiji mangsa Mang Linta ngulisik, kagandéngan ku sora kukucuprakan gigireun ranggonna. Manéhna gigisik. Lol ka luar, béntang timur geus lingsir ngétan. Piraku Si Jaé can hanjat mah, sakieu wayah geus deukeut ka janari leutik? Rét ka lampu gantung, geus pareum. Ku angin okosna mah. Ancoanana ngeueum kénéh, teu kaangkat-angkat da kasaréan.

Manéhna memener sila bari ngaringkebkeun deui sarungna kana awak, nutupan hawa tiris nu nyelesep. Lol deui, nolokeun sirahna tina lawang ranggon, hayang sidik ka sora nu kukucuprakan. Enya bé aya parahu, teu jauh ti ranggon ranggonna. Barang manéhna rék nyorowok, rék nanya saha-sahana nu di parahu, ari gujubar téh, sora aya barang beurat nu dijubarkeun ka cai. Mang Linta kerung, tuluy nyidik-nyidik deui. Ditenget-tenget téh, belegbeg parahu teu robah-robah ayeuna mah, kos nu dijangkarkeun. Rét manéhna ka handap, cai geus nyéot palid ka hilir. Ari parahu angger nagen, padahal diwelah gé henteu. Teu katempo aya gantar deuih. Okosna mah tadi nu ngagujubar téh enya sora jangkar nu dialungkeun ka kali.

Beuki heran baé Mang Linta téh. Sisinarieun aya nu paparahuan peuting-peuting bari jajangkaran sagala. Ilok nu rek ngajala atawa mancing mah? Sakieu wayah geus liwat tengah peuting. Kitu gerentes Mang Linta.
Sajongjongan mah, hayoh baé manéhna nelek-nelek parahu. Sugan enya nu rék ngajala. Jeung mun enya jelemana wawuh, rék digeroan.

Tapi ditutungguan téh, ti lebah parahu teu kadéngé sora-sora ranté jala. Boa nu mancing. Ah, enya meureun nu mancing, da katempo tina belegbegna mah kalah ka dariuk. Tapi teu lumrah deuih wayah kieu aya nu
mancing, komo di tengah mah, gerentesna deui. Biasana gé malem Minggu loba nu mancing mah. Kitu gé naragogna téh di sisi kali bae, atawa dina parahu nu dicangcangkeun di sisi muara. Langka anu ngahaja ka girang mah. Pan ayeuna mah karak malem ..... Mang Linta nginget-nginget poé. Juma’ah ayeuna téh. Enya Juma’ah. Aéh, naha aing poho-poho teuing, gerentes Mang Linta kos nu reuwas. Paingan batur-batur aing teu ngaranco, da malem Juma’ah, gerentesna deui. Tapi leuwih ngarénjag Mang Linta téh, barang ti lebah parahu nu buang jangkar téa, kadéngé sora awéwé nyikikik.

Aya kana saparapat jamna Mang Linta samar polah di jero ranggonna. Rék ngangkat ancoan, bébérés terus hanjat, sieun ngagareuwahkeun anu keur otél dina parahu. Hanjakal teu hanjat ti tatadi. Mun ti tatadi mah, waktu nu dina parahu karak jol ka dinya, moal éra atawa sieun kos ayeuna meureun mun rék hanjat téh. Ayeuna mah, sasat manéhna geus nyaksian jeung nyaho sagala rupana nu dipilampah ku awéwé jeung lalaki nu otél dina parahu téa. Atuh ari rék kaluar ti ranggon téh ayeuna mah jadi serba salah. Leuheung lamun ituna teu nanaon ka manéhna. Kumaha lamun malik nuding ngintip ka manéhna. Eta deuih, bet kabina-bina teuing nu di parahu téh, kos teu boga curiga nanaon. Parangsana aman bé meureun, da aya di tengah-tengah kali.

Tungtungna mah Mang Linta kalah ka ngahéphép baé di ranggon. Rék ngangkat ancoan gé teu wanieun, da ngeueum ti saméméh kapulesan. Panonna rét deui rét deui ka lebah parahu. Najan enya ukur reyem-reyem,
tapi tina sora jeung robah-robahna nu ngabelegbeg mah, kaciri pisan, keur naon nu di parahu téh. Wayah beuki nyedek ka janari. Hawa beuki nyecep kana kulit.

Tungtungna mah Mang Linta ngarasa kaluman. Cindeten baé téh matak ngeselkeun baé haténa. Pitunduheun gé ngadadak musna. Antukna manéhna mikir, rék néangan jalan sangkan aya alesan bisa ninggalkeun ranggon. Rét kana ancoan anu masih kénéh ngeueum. Rét deui kana parahu nu buang jangkar. Sora-sora nu matak géték kana ceulina, terus baé kadéngé. Mun aing téh bisa ngaleungit, gerentesna.

Ah, rék lah-lahan baé, gerentesna deui. Ceg kana gagang ancoan. Saméméh ancoan diangkat, manéhna narik napas heula, kos keur ngawahan. Bari ngarérét ku juru panonna ka lebah parahu, jurungkunung ancoanana
diangkat. Waringna dijungjungkeun ka luhur bari digibrig-gibrig. Séah caina nyurulung. Ti dinya mah manéhna teu wanieun deui nempo ka lebah parahu. Nagen bé sajongjongan mah, bari nahan gagang ancoan sina angger ngajungjung. Dadana mah gegebegan, bareng jeung ngerecekna sora cai nu masih nyurulung tina waring anco. Rét kana eusi anco, rada mondoyot. Ditelek-telek rada ayaan. Talina gancang dikenyang, ngarah eusi anco téh arasup kana bubu handapeunana. Kerud téh, gerentes Mang Linta, ari geus wayah kieu karak ayaan.

Karak saenggeus sora kerecek cai jempé, jeung saenggeus gagang anco ditanggeuhkeun, manéhna lalaunan ngalieuk ka lebah parahu. Puguh bé ngaranjug deui Mang Linta téh, lantaran parahu téh geus euweuh ti
tempatna. Horéng geus aya di hilir, rada jauh. Kos diwelah semu rusuh, muru muara.

Mang Linta ngarénghap. Salila-lila manéhna ngajentul baé, bari teu miduli hawa janari nu beuki nyecep.

“ABAH sia, hudang!” ceuk pamajikan Mang Linta, bari ngageubig-geubig awak salakina. Mang Linta teu gancang hudang. Kalah ka ahah-uhuh, bari angger peureum. “Yeuh, hudang! Penting!” pokna deui. “Peuting manéh balik jam sabaraha?” Mang Linta nguliat. Panonna karancam-keureunceum.
Pokna bari rada kerung, “Ku naon kitu?” “Itu batur ribut jurig!”
“Jurig naon?” Mang Linta beuki kerung. “Teuing! Pajar ranggon ancoan urang aya jurigan!” “Diandel teuing, Écih!” ceuk Mang Linta, kos horéam ngajawab, perbawa tunduh nu ngagayot kénéh dina panonna. Manéhna terus hudang, jarugjag-jarigjeug leumpang muru téko dina méja patengahan.

“Itu ceuk urang lélang,” témbal pamajikanana bari angger hariweusweus.
“Kumaha cenah?” ceuk Mang Linta bari angger kos nu horéam ngajawab.
“Ceuk Si Daud mah, Pa Mantri Pulisi nu manggihanana!” “Ah, siah!” curinghak ayeuna mah Mang Linta teh, mata bolotot kos manggih kerud. Panonna mencrong ka pamajikanana.

“Ih teu percaya mah tanyakeun ka ditu!” Bi Écih daria pisan. “Éta manéh jam sabaraha balik?” “Soré kénéh...,” Mang Linta ngabohong. “Cai surut gé aing mah terus balik. Meunang sabaraha on hurang téh?” “Sakilo satengah. Teu kurang teu leuwih!” “Uyuhan meunang gé...,” ceuk Mang Linta bari nyérang ka luar.

Pamajikanana terus baé tatanya. Panasaran okosna mah. Mang Linta mah angger, ngajawabna téh kos nu purun kos nu henteu. Lolobana mah dijawab saliwatan bae, ku ngawadul sawaréh mah. Nempo kitu mah, Bi Écih gé jadi boseneun sorangan.
“Malem naon peuting téh?” Mang Linta api-api. “Juma’ah!” témbal pamajikanana. “Pantes rék aya jurig gé!” ceuk Mang Linta bari ngagoloyoh ka luar.

Enya bé, barang ku Mang Linta dipapaykeun ka RT, nu manggihan jurig téh cenah Pa Mantri Pulisi. Lengkepna mah dongéng nu manggihan jurig téh kieu. Pa Mantri peuting éta ngersakeun mancing di kali. Malah cenah
hayang di tengah mancingna téh. Ka RT ménta disadiakeun parahu. Mancingna dibarengan ku upas kacamatan. Tah, waktu keur anteng mancing di tengah téa, ujug-ujug aya nu ngajurungkunung ti jero cai, di
ranggon ancoan nu teu jauh ti dinya.

Salila ngadéngékeun, reuwas aya hayang seuri aya Mang Linta téh. “Enyaan duaan jeung upas mancingna?” pokna ka RT. “Apan aing mah nyaksian pisan koloyongna?” témbal RT. “Naha RT teu milu maturan atuh?”
“Ngajakan mah ngajakan Pa Mantri téh,” ceuk RT bari ngabéléhém, “Tapi pan aing kudu ka nu kolot, Linta. Teu dikiliran mah meureun ngamuk...”

PEUTINGNA deui, cara sasarina, Mang Linta turun deui ka kali, rék nganco. Rét ka ranggon-ranggon ancoan nu séjén, angger paroék. Teuing mémang ngambeu galagat keur euweuh hurang, teuing kapangaruhan ku dongéng jurig peuting tadi. Nu écés, Mang Linta teu wanieun ieuh betus ka nu séjén ngeunaan kasaksiaanana peuting tadi. Mana komo barang nyaho mun nu dina parahu téh Pa Mantri Pulisi.

Cara peuting tadi, hurang téh euweuhan bae. Tapi Mang Linta teu putus harepan, terus bé nagen. Ras inget kana angkatan nu panungtungan peuting tadi, geuning rada mondoyot. Boa enya, hurang téh ayaanana ka
janarikeun, mun cai geus malik surut ka hilir. Sial, peuting tadi kasaréan.

Tengah peuting, geus kareureuwasan deui Mang Linta téh. Ti hilir aya deui parahu nu ngadeukeutan ranggonna. Malah ayeuna mah teu buang jangkar, tapi tuluy ka kolong ranggon. Teu lila gé nu ngawelahna
nyalukan. “Mang Linta...?” cenah, rada halon, sada awéwé.

Puguh bé Mang Linta téh ngadégdég. Bulu pundukna tingpuringkak. Beuki ratug baé dadana barang kadéngé aya nu nérékél naék kana ranggonna. Lol nu naék téh beungeutna kacaangan ku lampu gantung. Lipenna mani burahay.

“Dédéh...?” ceuk Mang Linta, barang mireungeuh nu datang téh pamajikan RT nu ngora. Dédéh kalah nyéréngéh. Mang Linta sawan kuya. “Rék naon manéh peuting-peuting kieu?”

“Beubeunangan tadi peuting?” témbal Dédéh, kalah malik nanya. “Kuatan, mani nepi ka subuh,” pokna deui, bari gék seselepét milu diuk dina ranggon. Pagégéyé. Mang Linta samar polah. Komo barang Dédéh némpélkeun biwirna kana ceulina bari ngaharéwos, “Ulah bébéja ka sasaha nya!” cenah. (Darpan a.w)