Satria

Aya maung, keur ngalungsar baé handapeun kiara, geus teu bisa walakaya, tina kakolotan jeung gering ripuh deuih.

Beurang peuting gawéna nga humaregung, kahujanan kapanasan téh teu bisa ingkah. Atuh da sumawonna kaduga pindah, geus teu kuateun usik-usik acan. Ayeuna ngan empés-empés waé, sahoseun téh éstu lain bobohongan.

Tadina mah sato-sato nu séjén téh mani gigis sarieuneun, euweuh nu wani deukeut-deukeut acan ngadéngé gaur maung téh. Tapi barang geus kanyarahoan mah, yén éta maung keur sakarat, rob waé padangaronom, padanarempo, malah padanalokéran sagala.

“Euleuh kutan kitu cucungik nu sok nekuk batur aing téh! Cik pék aing udag deuleu!” Omong peucang ditompokeun kana ceuli maung, bari keletrak tarang maung ditéké.

“Hayoh siah, ari wani mah urang jogol jeung aing, montong maké pepeleyéan!” ceuk munding, bari jekuk waé digadil ku tandukna.

Rupa-rupa tingkahna sasatoan téh, pada-pada hayang mulangkeun kanyeri, hayang némbongkeun kaceuceub ka musuhna nu geus teu daya teu upaya. Ngan sakadang kuda anu ngahuleng baé téh. Teu lémék téu nyarék. Gawéna ngan gogodegbaé ti kaanggangan.

“Na Sakadang Kuda ngan dikir waé, mun jeplak waé ka dinya, sépak tah lebah iga burungna! Na teu inget baréto anak sampéan dikerekeb ku ieu mangkluk?” ceuk peucang.

Kuda maléngos bari cumalimba, “Kadongdora wani ogé ka nu geus taya dayana. Muga aing mah jeung saturunan aing ulah dipaparin tékad hayang nganiaya ka nu lian. Sumawonna ka nu taya tangan pangawasa geusan ngalawan mah!”

Tina Pangajaran Sastra Sunda, Karya Drs. Budi Rahayu Tamsyah.